Vorig jaar diende Menno, gesteund door CDA, PS, AOV, AvS en PvdA een motie in om de stadsentree aan de Broersvest aan te pakken en op te knappen. De motie vroeg om de stadsentree bij de Broersvest zo spoedig als mogelijk opnieuw in te richten met nadruk "op het huidige groene karakter van deze plek, een entree voor het Theater aan de Schie, een meer volwaardige ontsluiting van de ruïne van de donjon en minder ruimte voor parkeren op deze plek". Menno is niet tevreden over de uitvoering door het college, schrijft hij in onderstaande column.

Selectief
Politici lijken er steeds meer onder gebukt te gaan: een selectief geheugen. Het bekendste nationale voorbeeld is wel Mark Rutte die regelmatig aangeeft geen actieve herinnering te hebben aan gebeurtenissen als de toeslagenaffaire en het boren naar gas in Groningen.
   Ook in Schiedam overkomt het wethouders nog wel eens dat zij vergeten wat zij toegezegd hebben, zoals een aantal maanden geleden gebeurde bij de behandeling van het initiatiefvoorstel om minima te voorzien van witgoed.
   Weliswaar had de wethouder toezeggingen gedaan aan collega Serkan Kilickaya, maar tijdens de behandeling in de raad had Frans Hamerslag er een andere herinnering aan. Of bleek er toch wel een uitvoeringsplan te zijn bij de mobiliteitsvisie, ook al gaf dezelfde wethouder aan dat het document nooit was vastgesteld. Maar goed, iedereen vergeet wel eens wat, nietwaar Mark?

Eenzelfde gevoel over selectiviteit bekruipt mij wanneer ik de reactie lees van het college op de vorig jaar door mij en collega-raadsleden ingediende motie over de stadsentree bij de Broersvest.
   Een opfrisser voor het geheugen: de vrijwel raadsbreed gesteunde motie voorzag in het opwaarderen van het verwaarloosde gebied waar vroeger de keerlus van tramlijn 21 lag. Naast de ruïne van de donjon van wat ooit Huis te Riviere was. Kortom, een plek met historie, die hard toe is aan herwaardering.
   De motie was vrij duidelijk:  zorg ervoor dat de stadsentree bij de Broersvest zo spoedig als mogelijk heringericht wordt, waarbij de nadruk komt te liggen op het huidige groene karakter van deze plek, een entree voor het Theater aan de Schie, een meer volwaardige ontsluiting van de ruïne van de donjon en minder ruimte voor parkeren op deze plek.
   Het college werd vriendelijk verzocht om zo snel als mogelijk te komen met een uitvoeringsplan en een dekking voor de kosten. Daar een antwoord op deze motie uitbleef, heb ik een aantal weken geleden een mail gestuurd naar de griffie om het college vriendelijk te vragen hoe het stond met de uitvoering van deze motie. En zie daar, bijna een jaar na het aannemen van de motie ligt er dan eindelijk een reactie van het college.

Tja, het glas is halfvol, zullen we maar zeggen. Het college heeft duidelijk de motie selectief bekeken, maar is over de eigen interpretatie erg te spreken. Een jaar denkinspanning heeft geleid tot het aanbrengen van beplanting die op tijd voor Schiedam 750 in bloei zal staan. Vooruit, het glas heeft in elk geval een bodempje.
   Maar hoe voorziet dit voorstel in een volwaardige ontsluiting van de donjon. Waarom verandert er niets aan het hinderlijke parkeren, als we de bijgevoegde tekening bestuderen? En waar blijft de al veel langer beloofde nieuwe entree voor het Theater aan de Schie? Duidelijk geval van selectief geheugen: een andere conclusie kan niet getrokken worden.
   Boeiende conclusie van het college is dat zij met de brief denken volledig tegemoet te zijn gekomen aan de zo breed gedragen motie. Het antwoord laat zich raden. Tijd om het geheugen van het college van Schiedam op te frissen en hen te helpen om minder selectief te werk te gaan.

Tekst
Menno Siljee

Foto
Fotocollage GroenLinks (bronvermelding in de foto).
Links hoe de stadsentree er nu bij ligt, rechts de plannen van het college. Er komt geen boom bij, geen parkeerplaats minder en ook geen nieuwe entree voor het theater.