SCHIEDAM - De spanningen lopen de laatste tijd soms hoog op in de milieustraat van Irado. Beheerder Jan Vos slaakt een noodkreet. “Mijn collega’s en ik staan onder hoge druk. Dat we de hele dag hard moeten werken, vinden we geen probleem. Dat we in ons werk steeds vaker te maken krijgen met agressie, zit ons echter tot hier.
door Jan Schrijver
Schiedammer Jan Vos (61) maakt een gebaar met zijn hand op zijn keel. “We trekken het echt niet meer”, zegt hij. “Ik heb zo’n waardering voor het feit dat mijn collega’s elke dag om kwart voor acht weer op het werk zijn, dat ze zich niet uit het veld laten slaan, maar het is echt niet normaal meer wat mijn collega’s en ik voor ons kiezen krijgen de laatste tijd. Dat je met angst in je lijf aan een werkdag moet beginnen. Mijn vrouw vroeg onlangs aan me: wat is er aan de hand Jan, je slaapt zo slecht, zo ken ik je niet.”
Jan Vos (rechts op de foto hierboven) is geboren en getogen Schiedammer, met een zoon en dochter die het huis uit zijn en met zeven kleinkinderen. Hij voetbalde bij DHS, daarna enkele jaren bij Hermes-DVS in het eerste met o.a. Jerry Visser, en daarna enkele jaren in een vriendenteam bij Excelsior’20. Hij werkte jarenlang als internationaal vrachtwagenchauffeur totdat hij negentien jaar geleden bij Irado, toen nog aan de Van Heekstraat, ging werken. Eerst enkele maanden als chauffeur op een vrachtwagen, maar al snel als medewerker op de milieustraat. Vervolgens werd hij voorman en nu is hij alweer jaren beheerder van de milieustraat. Die is elke maandag, dinsdag, donderdag, vrijdag en zaterdag open. Er is dagelijks een bezetting van vier medewerkers om alles in goede banen te leiden op de milieustraat. Het team bestaat naast Jan uit Ali (foto hieronder), Sylvia en John, aangevuld met Rikkert Jan (links op de foto hierboven) die ‘vliegende keep’ is voor de verschillende locaties van Irado. Soms wordt er gebruikgemaakt van uitzendkrachten om het rooster volgepland te krijgen. Jan Vos: “Ik heb al die jaren met plezier op de milieustraat gewerkt; er was altijd weleens iets, maar dat was te behappen. Je kon je dan optrekken aan het feit dat er zoveel leuke klanten kwamen en dat het scheiden van afval maatschappelijk heel belangrijk is, steeds belangrijker wordt zelfs. Maar nu heb ik er dus slapeloze nachten van, echt waar.”
Wij vragen Jan voorbeelden te geven. “Het is alweer een jaar zo, dat je een toegangspas bij je moet hebben om de milieustraat op te mogen. Dat staat op het bord buiten het hek van de milieustraat op de Fokkerstraat. En we hebben dat de afgelopen twaalf maanden uitentreuren gecommuniceerd. Een toegangspasje is nodig om te regelen dat alleen inwoners van Schiedam en bedrijven die gevestigd zijn in Schiedam toegang hebben tot de milieustraat. Voor particulieren is het gratis om vuil te storten, behalve bouwpuin. Bedrijven betalen sowieso voor het storten van hun afval. Door middel van een toegangspas kunnen we het storten van vuil voor de inwoners van onze stad betaalbaar houden.”
“Afgelopen maandag stonden er klanten voor de poort; twee mannen in een auto die geen pas bij zich hebben. Sylvia maakt hen beleefd duidelijk dat zij geen toegang hebben en dat de toegangspas eerst thuis gehaald moet worden. Een van de mannen stapt uit en zegt: wedden dat ik toegang krijg. Als jij die slagboom niet opendoet, doe ik dat zelf. Daarbij gebruikt de man scheldwoorden, die ik niet wil herhalen. Sylvia doet de slagboom open, met de toevoeging dat de mannen met hun auto geen toegang hebben tot de milieustraat, en of ze na de slagboom een U-turn willen maken en het terrein dan weer willen verlaten. Achteruitrijdend de weg weer opgaan, was geen mogelijkheid omdat er een rij wachtende auto’s achter stond. De mannen maken geen U-turn maar rijden toch de milieustraat op. Via de mobilofoon wordt de medewerker die bovenaan de milieustraat staat op de hoogte gebracht. Hij stapt op de mannen af, om hun te zeggen dat ze geen toegang hebben. Een van de mannen tegen mijn collega: ‘Zal ik je voor je muil slaan’, ja het klinkt grof, maar zo was het. En dat moet dan maar eens gezegd worden ook. Ik heb – omwille van de veiligheid - mijn collega gezegd de mannen dan maar te laten lossen. De auto wordt gelost, de mannen verlaten het terrein.”
“Diezelfde maandag staan ze echter wéér voor de poort, opnieuw zonder pasje. Uit het oogpunt van veiligheid hebben we de mannen nogmaals toegelaten, maar je kunt van me aannemen, het vreet aan ons. Het is zo onrechtvaardig tegenover alle mensen die wél zoals het hoort met hun toegangspas, als particulier of als bedrijf, aan de poort staan. En wij houden ons hart vast hoe we op een veilige manier ons werk kunnen blijven doen. We kunnen toch niet de hele dag om politie-ondersteuning gaan vragen?”
Jan geeft nog een recent voorbeeld. “Door corona is het drukker dan normaal op de milieustraat, vooral op zaterdagen. Van twee kanten aan de Fokkerstraat en vanuit de Plesmanstraat komen er auto’s aan, die voor de poort van de milieustraat staan. Het komt voor dat de wachttijd oploopt tot anderhalf à twee uur. Wegens de coronamaatregelen mogen we maximaal zeven auto’s toelaten, terwijl het maximum normaal gesproken twintig auto’s is. We sluiten om vier uur ’s middags. Op het informatiebord buiten staat, dat we mogelijk vanaf kwart voor vier géén klanten meer toelaten. Om mensen niet voor niets te laten wachten, lopen we ruim voor vier uur de rij wachtende auto’s langs om mensen erop te wijzen als ze naar verwachting niet meer naar binnen zullen kunnen. Iemand die ik hier vorige week zaterdag op attendeerde, zei me: ‘Doen jullie het hek maar dicht straks, maar ik weet jou te vinden!’ Je moet je niet door angst laten regeren, zeggen ze altijd. We hebben die zaterdagmiddag in ieder geval om vier uur de toegangspoort afgesloten, zoals te doen gebruikelijk.”
“Einde zaterdagmiddag, einde werkweek, ik sluit als laatste alles af en ga door de poort naar buiten. Daar staan ze me met z’n tweeën op te wachten, met een hoop misbaar. Ze geven me wat duwen. Ik blijf rustig, laat het me gebeuren en ze gaan zonder dat het fysiek ernstiger wordt weer weg. Ik zal je eerlijk zeggen: ik ben niet zo snel bang, maar was het toen wel. Zo’n geval komt zeker in je hoofd te zitten, begrijp je? Het was weekend en ben naar huis gegaan, niet bepaald met een fijn gevoel. Dergelijke escalaties die mijn collega’s en ik meemaken, zoals verschillende spuugincidenten de afgelopen maanden, stapelen zich op. Ik heb het idee dat de mensen weleens over ons denken: ‘Kijk daar staan die ambtenaren lekker de hele dag in de buitenlucht, met hun handen in de zak.’ Dat er op ons wordt neergekeken. Ik ben blij dat ik nu eens mijn hart kan luchten. Ik hoop voor mijn collega’s en mij dat het helpt, we zijn allemaal mensen met een gezin thuis, mensen die op een normale manier hun werk willen blijven doen.”
Foto hieronder: op zaterdag loopt de wachttijd soms op tot anderhalf à twee huur, maar ook op een doordeweekse dag (zoals hier op de foto) komt het voor dat er op straat een rij wachtenden voor de poort van de milieustraat staat
Foto's (c) De Schiedammer Online