VOETBAL - Je ziet vandaag - Vaderdag - op social media veel foto's geplaatst worden van vaders. Deze foto is er ook één die ongetwijfeld hoog zal scoren in de lijst van vader en zoon foto's. In dit geval kun je ook zeggen, zo vader zo zoon. Vader Piet Roozen in zijn jaren een topspits in de Hoofdklasse bij DHS, die later ook nog bij Hermes-DVS speelde. Zoon Dave, die gisteren glorieus afscheid nam als speler van het eerste elftal van Excelsior'20.
door Jan Schrijver
Dave Roozen nam gisteren afscheid van prestatief voetbal. Na 362 wedstrijden in het eerste van Excelsior'20 (en ook nog enkele jaren een uitstapje gemaakt naar Kethel Spaland, de club van vader Piet en oom Nol). Als 41-jarige nam hij gisteren het team als aanvoerder op sleeptouw, 95 minuten lang, in de verzengende hitte, zonder een moment in te zakken. Zijn ijzeren wilskracht, zijn loopvermogen, zijn inzicht, zijn voetballend vermogen, middenvelder Dave liet het allemaal weer zien gisteren.
We gaan even terug naar gistermiddag: tiende minuut van de tweede helft, 0-1 in het voordeel van Excelsior'20. Dave Roozen krijgt een opgelegde kans, maar niet alle opgelegde kansen worden een doelpunt. Ook bij Dave niet. Enkele minuten later schiet een teamgenoot op de paal. Nog steeds blijft de marge op één, een minimale marge tegen een sterke tegenstander. Het doelpunt valt na een kwartier spelen in de tweede helft aan de andere kant: 1-1. "En als je dan net zelf een kans hebt gemist, en nog een bal tegen de paal ziet gaan, maar hij - je ziet het vaak - valt aan de andere kant, dan denk je... nee hè, het zal toch niet ... dan spookt zo'n misser van me even door mijn hoofd", zegt de aanvoerder.
Na de 1-2 blijft het nog spannend tot in de laatste minuut van de extra tijd, waarin uitgerekend uit een pass van Dave Roozen gescoord kan worden: 1-3. De winst en de promotie zijn binnen, een mooi moment om afscheid te nemen. "De manier waarop we het met z'n allen gedaan hebben, is ook zo fantastisch, daar kan ik echt van genieten. De laatste vijf wedstrijden in de reguliere competitie moesten we winnen, en op een gelijkspel na, hebben we dat gedaan, voldoende om als vierde in de ranglijst de nacompetitie in te gaan. Vervolgens hebben we twee derde klassers uitgeschakeld en daarna deze spannende tevens inspannende wedstrijd tegen vierdeklasser Celeritas gewonnen."
Dave Roozen staat - op verzoek van een fotograaf van een Haagse krant - nog wat onwennig met de bloemen in zijn handen. Geen bloemen wegens het afscheid, maar bloemen om de promotie te vieren. "En dan volgend jaar bij Excelsior'20 lekker zeven-tegen-zeven voetballen, samen met tweelingbroer Leon. Ook daar heb ik zin in."
Met bloemen en de half lege fles spuitwijn zoekt hij de kant op, krijgt felicitaties van vader Piet en gaat de kleedkamer in, naar zijn mannen.
"Geweldig dit", zegt Piet, nadat zijn zoon in de kleedkamer verdwenen is. "Of je nu zo'n wedstrijd waarom het gaat in het betaald voetbal ziet, of in de top van het amateurvoetbal, of in de onderste klassen, het maakt niet uit. Zo'n wedstrijd waar de spanning op staat, is speciaal, het is genieten om naar te kijken, en - in dit geval voor mij als vader - al helemaal met dit resultaat."
Zie ook ons verslag van gisteren: Excelsior'20 dwingt in zinderende wedstrijd promotie af
