Als haar boezemvriendinnen Cecilia en Stella schuift Lena aan tafel voor dit interview. Ze hebben net met klassikaal Films die nergens draaien van Yorick Goldewijk gelezen. ‘Het gaat over het twaalfjarige meisje Cato dat op een dag een kaartje vindt in de oude bioscoop van mevrouw Kano. Cato gaat tijdreizen …’ Het is een magisch-realistisch verhaal dat boeit en beklijft. Lezen kan Lena al haar halve leven, net als Cato is zij twaalf jaar. Wat Lena boeit in boeken is de zinsopbouw; die is in dit boek niet makkelijk. Een uitdaging. Als ze een stukje voorleest snap je wat ze bedoelt.

We zitten op éénhoog in de St. Jozefschool aan de Nassaulaan. Lena, een praatgraag meisje, waar je geïnteresseerd naar luistert, zegt dat ze zowel van spannende als van grappige boeken houdt. Paul van Loon en Brenda Heijnis rekent ze tot haar favoriete schrijvers. Cecilia en Stella beamen dit volmondig.

Czytaj na głos - Ler em voz alta - Voorlezen
Lena is opgebouwd uit Pools-Portugese DNA. Haar ouders lazen haar vroeger, zowel om bekend te raken met de Nederlandse taal als om hun dochter later aan het lezen te krijgen, veel voor. Als toetje op de dag en vlak voor het slapengaan. Die aanpak heeft dubbelop gewerkt. Lena, hoewel pas twaalf, spreekt, zoals ze zelf zegt: ‘Goed Portugees, vloeiend Pools en haar Nederlands … dat spreekt.

Cecilia en Stella in koor: ‘Lena is graag aan het woord. Praten is haar ding dus luisteren wij. Maar we zijn, zowel op school als daarbuiten, drie goede vriendinnen. Als Lena in de klas voorleest zijn wij vaak jury. Dan luisteren we kritisch en geven eerlijk commentaar op de dingen die naar ons idee beter kunnen.’

Gevraagd naar haar toekomstplannen (wil ze later zelf ook gaan schrijven?) haalt ze haar schouders op. En inderdaad, als je twaalf bent zijn er andere dingen om je druk over te maken dan de werkende toekomst. Lena (lachend): ‘Mijn moeder zegt dat ik zoveel praat dat ik beter presentator kan worden op tv.’

In Utrecht op de Landelijke Finale zal Lena voorlezen uit Tikker (*) van Brenda Heijnis. ‘Daaruit heb ik de vorige keren ook voorgelezen. Elke keer een ander stukje. Op 22 mei lees ik het begin voor. Dat zijn vier pagina’s in vijf minuten.’ Wordt het voor en na haar beurt nagels bijten? ‘Ik ben in de klas vaak zenuwachtiger dan bij de wedstrijden.’

Na het leren lezen vond Lena boeken gelijk leuk. Al snel werd het voorlezen van haar ouders een nog altijd aanhoudende liefde voor het lezen zelf. En wie weet hoeveel andere kinderen haar voorbeeld gaan volgen. Al voorlezend heeft Lena dan ook een beetje de rol van ambassadrice.

Landelijke finale in Utrecht
Lena: ‘Ik ga niet winnen.’ Cecilia en Stella zijn een andere mening toegedaan: ‘Ze maakt heel veel kans. Lena leest fijn voor. En als ze wint dan gaan we met zijn allen zo hard gillen dat ze het buiten Tivoli horen en hollen we allemaal het podium op. Met ons zelfgemaakte spandoek.’ De twee vriendinnen stralen een vrolijke trots uit over hun vriendinnetje.

De winnaar van de finale krijgt niet alleen een mooie beker, maar wordt ook voor een jaar “Baas” van de Kinderboekenmuseum in Den Haag. ‘Mag ik daar dan naartoe?’ klinkt het ietwat bedeesd.

Op de grote Dag in Utrecht weet Lena al wat ze aantrekt: ‘Mijn geluks-kleding. Een witte trui met een groen/blauwe rok (waarop een letter: de U of de N) en altijd dezelfde schoenen.’

Als we tot slot foto’s gaan maken, zegt Lena na afloop: ‘Ik ga mijn best doen.’ En dat is precies waar het hier om gaat, want haar elf medelezers zijn vast net zo goed. De jury zal er een zware kluif aan krijgen. Verder is het net als met de Olympische Spelen: Deelnemen is belangrijker dan winnen. Maar als je dan wint, dan mag je best trots zijn en genieten van je succes. En met wie doet Lena dat beter dan met Stella en Cecilia, haar klasgenoten en de rest van de St. Jozefschoolleerlingen? Schiedam duimt fanatiek mee en als ze de beker wint zal Zwart Nazareth voor één keer wit kleuren.

Dan hollen ze gedrieën naar de filmzaal. ‘Daar gaat zo een spannende en vaak een enge film beginnen.’ Of dat een film is naar een kinderboek dat ze hebben gelezen? Dat weten ze niet. Dat zien ze wel.

Noot
(*) Tikker van Brenda Heijnis gaat over twee vrienden. Elias wacht al zijn halve leven op een donorhart. Hij telt in het ziekenhuis de seconden, minuten, uren, dagen, weken en maanden tot het zover is. Na de operatie staat er een onbekende jongen naast zijn bed. Elias is de enige die hem kan zien, zo blijkt. ‘Jij hebt mijn hart,’ zegt de jongen. Wie wil weten wat er verder allemaal gebeurt … die zal het boek moeten kopen of lenen bij de bibliotheek!

Tekst en fotografie
Peter Joore

Fotobijschrift
De vriendinnen Cecilia, Stella en Lena: onverbrekelijke drie-eenheid binnen en buiten school en zowel mét boek als zónder