SCHIEDAM - Muziek kan mensen beroeren, in de zin van aanraken. Muziek kan ook ontroeren. Ik maakte het gisteren mee in de Sodafabriek. Het optreden met Portugese muziek werd afgesloten met een toegift. Bij dat laatste nummer schoten bij diverse toeschouwers de tranen in de ogen. Muziek ontroert.
door Rob van der Stel
Het leuke van de concerten die soms op vrijdagavond, soms op zondagmiddag in de intieme sfeer van de Sodafabriek gegeven worden, is dat je ook uitleg krijgt over de muziek. Hoe deze is ontstaan, wat deze betekent voor de mensen die de muziek spelen en zingen, en voor de mensen die ernaar luisteren. Dit kreeg ik mee over de muziek die ik gistermiddag beluisterde:
Lissabon eind negentiende eeuw, begin twintigste eeuw. ‘Saudade’, een mengeling van verlangen, eenzaamheid en heimwee, was toen sterk aanwezig in deze belangrijke havenstad. Vrouwen verloren hun mannen en zoons aan de zee en eenzame zeevaarders zochten hun heil in de betaalde liefde. Saudade kreeg uiting in de muziekstijl die wij nu kennen als fado. Een stijl die mensen wereldwijd tot de verbeelding spreekt en tot tranen toe roert. Het noorden van Portugal kent ook een rijke traditie met in het noordoosten de muziek van het gebied Trás-os-Montes (achter de bergen), welke muziek sterk verbonden is met de Galicische muziekcultuur. Het noordwesten kent muziek met Mirandese teksten. Deze taal is een mengeling van het Spaanse Asturisch en het Leonees. Ook de Portugese eilanden Madeira en de Azoren kennen hun eigen muziekstijlen. Samen met populaire liedjes van o.a. Luísa Sobral vormt dit ‘het geluid van Portugal’.
De bezetting van gistermiddag:
Alvaro Rovira – 8-snarige gitaar
Mirre Valkenburg- zang
Marta González Pérez – cello
Rob Dijkstra – tekst
