door Frits Luteijn

Het gat tussen Huissen en Damlust met Schiedam is nu drie punten. Hijken staat op vier punten. Er moeten nog twee wedstrijden gespeeld worden. Interessant is de volgende wedstrijd tegen Culemborg. Het is een sterke ploeg. Een overwinning maakt de Schiedammers een ronde voor het einde al kampioen. Anders moet het gebeuren in de wedstrijd tegen degradatiekandidaat Fryslan.

Over de wedstrijd tegen Lunteren zal nog jaren gesproken worden. Niet vanwege de partijen of de spanning gedurende de wedstrijd. Maar vanwege het wonder, dat alle spelers er waren. Dat is met een internationale ploeg niet helemaal vanzelfsprekend als het stormt. Omstreeks zeven uur in de ochtend was het duidelijk, dat er een probleem was. Enkele spelers zijn afhankelijk van het openbaar vervoer. De vraag was dus worden het 7, 8, 9 of zelfs 10 spelers achter de borden. En kunnen in het slechtste geval deze zeven spelers de wedstrijd nog winnen?

Hein Meijer vertrok uit Amsterdam om kwart over zeven. Hij ging proberen met de bus Lunteren te bereiken. De metro reed niet. Dus hij was direct al zijn complete marge kwijt. Onderweg moest een van zijn bussen tanken. Het tankpasje deed het niet. Hij vreesde al voor zijn aansluiting. Door een of ander wonder liep hij (als laatste) 10 minuten voor de wedstrijd de speelzaal in en kon achter het bord plaats nemen. Jitse Slump was vrijdagochtend reeds naar Den Haag gekomen. Casper Remeijer had geen ander vervoer. Hij overwoog met de bus van Haarlem naar Den Haag te komen. Dat is een reis van twee uur. Besloten werd om hem (door Frits Luteijn) in Haarlem van huis op te halen. Ook hij was daardoor ruim op tijd (15 minuten) in Lunteren aanwezig.

Anatoli Gantwarg was vrijdagochtend om zes uur in de ochtend vertrokken uit Neurenberg. Hij zou daarmee net voor de storm in Schiedam kunnen zijn. Hij zou dan als gebruikelijk de masterclass verzorgen. In de praktijk echter werden de Duitse spoorwegen om 11 uur in de ochtend stilgelegd. Die zijn nog voorzichtiger dan de Nederlandse. Hij strandde daardoor in Dusseldorf. Besloten werd, dat hij daar zou overnachten en in de ochtend zou proberen Nederland te bereiken. Tientallen mailtjes, sms-jes en telefoontjes later was hij met trein bus en taxi ruim 15 minuten voor de wedstrijd in Lunteren. 

De wedstrijd was daarna een formaliteit. Aan slechts één bord had Lunteren Elo-voordeel. Aan de rest was er een gat van 100 tot 300 punten. Het werd een 'bloedbad'. Zesmaal gingen de Schiedammers erdoorheen. Het krachtsverschil was dusdanig, dat het eigenlijk verrassend was, dat er geen snelle overwinningen vielen. Aan alle borden werd gestreden, dat de stukken ervanaf vlogen. Vrijwel alle partijen werden beslist in de rebound. Dat wil zeggen op het moment, dat de tijd wat krap begon te worden, werd er door de speler van Lunteren een wending overzien, waardoor deze direct kon opgeven.

De enige echt interessante partij was die tussen de topscoorder van de nationale competitie Frits Luteijn (en 'zwakste speler' van Schiedam) tegen de kopman van Lunteren, Henk van Klaveren. Er ontstond een langdurig gevecht, dat na 95 zetten werd gewonnen door de speler van Lunteren. Nog nooit stonden er zoveel grootmeesters langdurig te kijken bij een ander bord. Het was een Keller, een legendarisch systeem waarvan 50 jaar na de uitvinding nog steeds opmerkelijk weinig bekend is. Het schema uit de partij is nog nooit eerder op het bord geweest. Wit ging er uiteindelijk rechts doorheen en won het resulterende eindspel.

Foto boven het artikel: overzicht van de speelzaal met in het midden Jitse Slump
Onderste foto in het artikel: Jitse Slump (rechts) en Hein Meijer scoren in de rebound.