door Jan Schrijver

Jack Kerklaan is geboren en getogen Schiedammer, zoon van de melkboer, een talentvolle voetballer bij Hermes-DVS, die echter nooit de top behaalde die hij had willen behalen. Jack is inmiddels uitgegroeid tot bekende Schiedammer. Omschrijft zich als “journartist, zoals Jules dat vroeger zei, acterend journalist, seriewoordenaar, lach en traan interhumaan vooraan staand. En ik weet nog steeds niet wat ik later worden wil en tot ver na mijn verscheiden hou ik dat vol”.

Kicko Kerklaan (voor zijn vrienden Kick), speelde in de jeugd bij Hermes-DVS, werd gescout door de KNVB, zwierf vervolgens vanaf zijn dertiende via Sparta, VFC, Excelsior Maassluis, VDL, Leonidas en IJsselmonde over diverse regiovelden, om dit seizoen weer terug te komen bij Hermes-DVS. Hij is sinds zijn 20e jeugdtrainer bij Sparta Rotterdam en sinds maart 2022 accountmanager bij dezelfde betaald voetbalorganisatie. “Ik heb er overigens geen cent spijt van dat ik bij zoveel clubs heb gespeeld. Ik heb er veel vrienden gemaakt, waar ik nog steeds mee omga en ik heb veel geleerd”, zegt Kicko.

Kicko opent het vragenvuur. “Waarom hou je nooit je mond? Op bepaalde momenten is dat op zijn plaats.”

Jack: “Ik breng graag mensen in verlegenheid, ik bezig het adagium, als je maar genoeg woorden c.q. letters misbruikt, dan zit de waarheid er vanzelf weleens tussen…als is maar de halve… het is mijn vrouwelijke kant, blijven kakelen, al mag ik dit natuurlijk niet zeggen eigenlijk, maar gezegd is gezegd en niet gezwegen.”

Kicko zit er rustig bij, hij laat de woordenwaterval van vader over zich heen komen. “Ik ben het wel gewend, gewoon een beetje uit laten razen, dat is het beste, en dan kom ik wel weer aan de beurt.”

Jack beaamt: “Ja, voor mij is het blijven zenden, zonder te ontvangen, maar wat heb jij door de irritatie die dat ongetwijfeld oproept, geleerd of afgeleerd?”

Kicko: “Het is netjes om mensen te laten uitpraten. Sommige mensen kun je in de rede vallen, anderen niet. Dat vraagt mensenkennis. Net als mijn vader heb ik geen podiumangst.”

Jack trots: “Laatst op de Sparta-dag voor de Schiedamse ondernemers stond hij hier toch met burgemeester Cor Lamers op het podium, met zo’n honderd Schiedamse ondernemers als publiek, en dat deed Kicko erg goed. Overigens, waar het Kasteel staat, dat was ooit Schiedams grondgebied, zei de burgemeester toen, dat gebied hebben we ooit allemaal maar weggegeven aan Rotterdam. Daarom: Sparta Schiedam.”

Wat wil je nog meer vragen nu het gesprek op gang gekomen is, en je vader de mond gesnoerd is, alhoewel helemaal lukt dat nooit bij Jack.

Kicko: “Welke levensles wil je de lezer en ook mij geven?”

Jack: “Minder talmenderwijs je keuzes bepalen, minder onzeker in het leven staan, ook door teleurstellingen je niet uit het veld laten slaan. Niet zo gek dat de jeugd hier last van heeft, met de afgelopen coronajaren in het zog. Wees doelgericht; leg de lat hoog. Hoger grijpen dan je eigenlijk wil. Ik bedoel daarmee: wees niet te bescheiden.”

Jack: “Ik ben trouwens heel trots op Kicko, dat hij ondanks teleurstellingen en tegenslag, inmiddels trainersdiploma’s heeft gehaald te weten UEFA C en B. En dat hij bij Sparta nu een combibaan heeft, trainer én accountmanager.”

Ga je nog voor A en Pro?

Kicko: “Als me dat ooit wordt aangeboden, zal ik daar geen nee tegen zeggen. Al moet ik stellen: de charme van het voetbal zit ‘m wél bij de kleintjes, en niet zozeer op de plekken waar de knaken verdiend worden.”

Kicko komt nog even terug op de teleurstellingen en tegenslagen. Kicko:  “Teleurstellingen en tegenslagen heeft iedereen, daar leer je pas van als je ze ondervindt.  Er lag wellicht wél wat druk uit bepaalde hoek.” Kijkt zijn vader aan.

Jack: “Ja, hij moest mijn beloftes invullen, prestatief, geldt ook voor mijn dochter Chelsea, die overigens ooit Europees kampioen full contact karate was. Die prestatiedrang van mij heeft wel wat wissels getrokken op het gezin. Ik moet eerlijk zijn.”

Kicko: “We zijn daar niet uniek in als gezin. Wat er soms langs de lijn allemaal geroepen wordt, de belangen die ouders al denken te hebben langs de lijn, de onhaalbare dromen.”

“Ik wil niet dat jullie ruzie krijgen door dit vader-zoon interview.”

Jack: “Beetje uitdagen, doen we, is gezond. Er is natuurlijk ook een verschil in generaties.”

Wat verschil in generaties betreft… Kicko: “Ja, pa is van de oude stempel, oude mentaliteit, niet lullen, maar poetsen, maar dan op een drammerige manier, dwangmatig, fanatiek, maakt niet uit welke drempels, doorrazen. Ik ben dan van de nieuwe generatie: zelfde doelen, zelfde tempo, maar wel bewuster omgaan met wat je op je weg tegenkomt.”

Jack: “Helemaal met hem eens, maar ik ben er ook niet rouwig om. Verschil moet er zijn.”

Over generatieverschil én voetbal gesproken: Jack: “Ik was van het totaalvoetbal, maar de KNVB wilde à la Wiel Coerver alle kinderen pootje over leren, schijnbewegingen en andere trucjes en techniek, maar kinderen wisten bij wijze van spreken niet eens dat er lucht zat in een bal, wisten niets van positiespel. Van huis uit als melkboerenzoon heb ik leren werken, kadaverdiscipline was er, mijn vader duldde geen enkele tegenzin. Dat heeft me geleerd op tijd keuzes te maken, anders moest je het vak in waar je geen steek wijzer van werd. Als zoon van de melkboer leerde ik langs de deuren leuren, dat was wél een goede leerschool voor de journalistiek.”

Jack vraagt aan zijn zoon: “Is je doel tot op heden al redelijk aan bereikt?”  Pardon, toch weer die druk, we temperen. “Geeft niet”, zegt Kicko, “Ik ben het gewend.” Hij geeft ons een knipoog.

Kicko: “De heipalen die geslagen zijn door de druk die werd uitgeoefend, hebben me snel bijgebracht hoe het er in de volwassen wereld aan toegaat. Dat heeft een degelijk fundament gevormd. Ook speelde mee dat mijn moeder Cecilia wat heeft getobd met haar gezondheid, toen ik een jaar of acht was al, en dat heeft me ook zelfstandiger gemaakt. We zijn toen ook verschillende malen langdurig in Spanje geweest, in het berggebied in Andalusië waar zij vandaan komt. Ik zeg altijd: als er deuren gesloten worden, gaan er altijd weer deuren open ook.”

Jack: “Ja Kicko is echt een beschouwer. Hij kan ook genieten van andermans spel. Hij heeft niet de killersmentaliteit van zijn zus. Hij gaat niet met zijn kop erin, hij is voorzichtiger. Hij kan erg leuk omgaan met kinderen. Dat is de invloed van moeders kant.”

Kicko: “Ja, jij kan niet echt goed met kinderen omgaan. Hij was mijn trainer bij Hermes, ik wist niet beter, maar wat ik van teamgenoten begreep, was het niet helemaal hoe je met kinderen moest omgaan.”

Jack: “Voor mij zijn kinderen al snel volwassener dan ze eigenlijk zijn. Als kind werd ons – ik heb een jongere zus en broer - niet echt een jeugd gegund door mijn vader. Op mijn zesde werd ik al overreden door de ijzeren hond van mijn vader. Ik moest meewerken. De gemotoriseerde driewieler, de SRV-kar avant la lettre, laden voor de volgende dag. Bestellingen bezorgen en zo.”

Kicko haalt een anekdote op: “Ik was gevallen in Spanje, op mijn gezicht. Moest ik naar het ziekenhuis, gooide mijn geagiteerde vader de deur dicht van de auto, mijn vingers kwamen tussen de deur, nog een extra reden om naar het ziekenhuis te moeten dus, het viel mee gelukkig.”

Jack: “We zaten nog wel eens in het ziekenhuis, vooral in Spanje, Cuevas de San Marcos, bergen tussen Malaga en Cordoba in. Voorzichtigheid was niet onze sterkste kant als we daar waren. Wel het genieten van het leven, waar ze in Spanje toch erg goed zijn, met de familiale warmte aldaar. Chelsea en Kicko hebben de Spaanse taal geleerd, ze zijn vloeiend meertalig.”

Het uur interview in een van de skyboxen van het Sparta-stadion zit erop. Kicko wordt weggeroepen; er wacht een groep mavo-leerlingen bij de balie voor een rondleiding door het Kasteel. Jack jast nog snel een paar laatste vragen erdoorheen, niet de simpelste overigens.

Jack:  “Als je een boom of een plant was, welke zou jij dan willen zijn?”

Kicko: “Een palmboom, altijd vrolijk, goede moed, positief ingesteld.”

Jack: “Wat is je einddoel?”

Kicko denkt wat langer na dan bij de eerdere vragen. “Ja, het wordt toch het cliché: gezond en gelukkig leven, veel tijd kunnen spenderen met je naasten, reizen, ook verre, onvergetelijke herinneringen maken. Als het me gegeven is, maak ik pa en ma graag opa en oma.”

Je bent nog vrijgezel, vragen we aan Kicko. Hij knikt bevestigend en voegt eraan toe: “Living la vida loca.”

Jack heeft nog een meerkeuzevraag in petto voor zijn zoon: “Nog 25 jaar gelukkig zijn en het leven ten volle leven, of nog 50 jaar leven met alle ups-and-downs die erbij horen?”  

Kicko: “Dan kies ik voor optie 1, geen twijfel.”

Jacks laatste vraag, ook weer filosofisch van aard: “Je hebt een fortuin verloren, iedereen keert zich van je af, de eerste 1000 euro die je verdient, hoe ga je die besteden?”

Kicko: ”Dan ga ik minimalistisch leven, lekker terug naar de basis, dan kies ik voor reizen – slow travelling - en als ik nog iets te delen over heb, dan deel ik met mijn moeder.”

Jack: “Kijk, dat is de gezonde spirit tussen vader en zoon.”